In zielsangst worstelt Hij; en eenzaam bidt de Heer,

Dat toch de lijdenskelk van Hem voorbij mocht gaan . . .

En in Zijn strijden ziet de Vader nog Hem aan,

En zendt een engel tot des Heilands bijstand neer.

O Simon! Weet gij ’t niet? Uw Meester bidt en strijdt!

Hij strijdt voor u! . . . Nog nauw heeft Hij ’t u aangezegd

Dat gij Hèm zoudt verlooch’nen. O, waart gij wel oprecht,

Toen gij ’t ontkendet? En . . . hebt gij u neergevlijd

Om in den slaap dat ernstig-droeve woord

En — o — Zijn zielesmart, Zijn angstzweet te vergeten?

Hebt gij uw tranen met de Zijne niet geplengd?

Ach, gij hebt niet uws Meesters beê gehoord . . .

En zelfs Zijn zachte klacht heeft u ’t nog niet doen weten:

Gij hebt een nieuwen drop in Zijnen kelk gemengd.

Mohr.